Pijn is de rode draad door mijn (Mathilde Maas Kuper) leven. Een draad die zijn oorsprong vond in mijn jeugd. Ik verzon als kind al manieren om met de pijn om te gaan: vermijden, aanvaarden, ombuigen. Toch wist ik ook dichtbij mezelf te blijven, mijn eigenheid te behouden en altijd mijn eigen – vaak verrassende – plan te trekken. Zo volgde ik de Kunstacademie in Antwerpen, maar studeerde ook Technische Milieukunde in Wageningen. Ik gaf mijn baan in loondienst op om ‘De Kaart – Voor elke kunst een weg’ te starten en uit te vinden hoe ik mijn uiteenlopende kennis en ervaring het meest passend bij mezelf en anderen kon inzetten. Ik was de hype ver voor en verdiepte me jaren geleden al in geluk, op zoek naar het snijvlak tussen positief en negatief. Het bracht me naar de opleiding Positieve Psychologie bij de University of Pennsylvania. En ondanks de slechte ervaring uit mijn jeugd, koos ik voor een groot gezin met drie kinderen om zelf uit te vinden hoe ik het ouderschap een betere invulling kan geven.
Wil je me beter leren kennen? Volg me dan op Instagram waar ik momenten uit mijn dagelijkse leven deel.
Expert in pijnorganisatie en organisatiepijn
Mijn blik is altijd naar buiten gericht, nieuwsgierig naar mensen en de diversiteit in mensen. De voelsprieten die ik al jong ontwikkelde voor sociale dynamiek, werken feilloos. Inmiddels werk ik 15 jaar als trainer en adviseur in motivatie en beweging van mensen binnen organisaties. Entameren is wat ik doe, waarbij ik pijn inzet als middel om verandering te realiseren. Ik durf pijnpunten aan te snijden en begeleid mensen om de confrontatie aan te gaan. Met zichzelf of met elkaar. Op zoek gaan naar een punt dat men gemeen heeft en waar men elkaar kan vinden. Dat vergt lef, doet pijn, maar de beloning is ruimte om te groeien.
Mijn motto is: “Wat niet uitkomt, komt niet aan!”
