Soms willen mensen met mij een kop koffie drinken om te praten over ondernemerschap. Omdat ze aan het wikken en wegen zijn om voor zichzelf te gaan beginnen. Hoe heb jij dat gedaan? Vragen ze dan. Persoonlijk vind ik mezelf de slechtste persoon om daar een antwoord op te geven. Ik zeg altijd: ik vertel je graag mijn verhaal, maar doe het vooral niet op mijn manier.
Oppakken waar ik gestopt was
Ik ben voor mezelf begonnen, omdat het me tijd gaf uit te zoeken wat ik wilde doen. Na slechts twee jaar werken bij het ministerie van VROM wist ik op 27-jarige leeftijd dat ambtenaar zijn niet bij me paste. Maar andere banen in het verlengde van mijn studie Milieuhygiëne (zeg maar technisch milieukundig ingenieur) trokken me helemaal niet. Wat me wel trok was weer gaan schilderen. Oppakken waar ik vijf jaar eerder was gestopt op de kunstacademie. Ik gaf mijn baan in loondienst op om ‘De Kaart – Voor elke kunst een weg’ te starten en uit te vinden hoe ik mijn uiteenlopende kennis en ervaring het meest passend bij mezelf en anderen kon inzetten.
Meer onderzoeker dan ondernemer
Dat was een hele zoektocht, waarin ik op veel manieren geld heb verdiend en waanzinnig veel heb geleerd. Als rondleider in het Kunst Museum Den Haag leerde ik groepen boeien. In mijn atelier veranderden privélessen schilderen in coachgesprekken. En als projectleider van maatschappelijke projecten leerde ik mensen in beweging te zetten. Ik was denk ik meer onderzoeker dan ondernemer. Waarbij ik zorgde dat ik geld verdiende met alles wat ik uitprobeerde. Onderzoek en ervaringen waardoor ik al snel mijn huidige vak in rolde als trainer en organisatieadviseur. En daar bleek ik goed in te zijn!
Netwerk van potentiële klanten
Ik was een gewild freelancer voor diverse organisaties. En dat ben ik nog steeds voor GITP. Doordat ik steeds meer opdrachten kreeg, heb ik alleen verbondenheid gehouden met de organisatie die mij de meest uitdagende klussen kon bieden. Maar voordat ik zover was, had ik het freelance werk echt nodig. Omdat ik geen netwerk had. Nou ja, wel een netwerk van mensen, maar zeker geen netwerk van potentiële klanten. Bovendien had ik met mijn onderzoek en geëxperimenteer niet echt een helder beeld geschetst van mijn aanbod. Om het nog ingewikkelder te maken ben ik ook nog een echte allround trainer. En klanten komen niet bij je als je ‘alles’ kan. Dat voelt toch als alles een beetje kunnen en dan hebben ze liever één ding goed. Achteraf gezien was het handiger geweest om langer door te werken en zo mijn netwerk op te bouwen en mijn onderzoek te doen naast loondienst. Maar eerlijk gezegd was het ook heerlijk om in de tijd dat mijn man en ik een gezin stichtte de tijd en de ruimte te hebben. Tijd voor het zakelijke onderzoek, maar ook tijd voor elkaar en voor de jongens. We hebben er inmiddels drie.
De vinger op de zere plek
En net op het moment dat het freelance werk lekker liep en ik gestaag mijn klantenkring aan het uitbreiden was, ben ik me toch gaan specialiseren. De reden dat ik goed ben in mijn vak, komt mede door de voelsprieten die ik noodzakelijkerwijs al jong moest ontwikkelen. Ik ben goed in de vinger op de zere plek leggen en het aansnijden van de pijn. Dit komt omdat pijn een rode draad is in mijn leven. Een draad die zijn oorsprong vond in mijn jeugd. Een periode gekleurd door psychologisch mishandeling in ons gezin. Ik verzon als kind manieren om met de pijn om te gaan: vermijden, aanvaarden, ombuigen. En deze manieren bleken bruikbaar en waardevol in mijn werk met managers en teams.
Pijn is niet fijn, wel waardevol
Ik realiseerde me dat ‘pijn’ mijn thema is. Een onderwerp waar je vanuit ondernemersperspectief niet zo snel voor zou kiezen. Wat hoe ga je in hemelsnaam pijn verkopen? Hoe verkoop je iets, wat mensen van nature niet willen. Goede vraag! En ik heb ook veel suggesties gekregen om een ander woord te gaan gebruiken. Maar dat doe ik niet. Want het gaat mij niet alleen om de verkoop, maar ook om het verhaal. Ik houd een pleidooi voor pijn binnen organisaties: Niemand ontkomt namelijk aan pijn. Pijn hoort erbij. Pijn is niet fijn, wel waardevol. En ik zet mij in om mensen te bekwamen in pijnmanagement. Ik leer mijn klanten echt te ‘dealen’ met de pijn. En het zou hypocriet zijn dat anderen te leren, als ik het woord pijn om marketing- of sales-argumenten niet zou willen of durven gebruiken.
Ondernemen in entameren
Inmiddels werk ik dus zo’n vijftien jaar als trainer en adviseur in motivatie en beweging van mensen binnen organisaties, waarbij ik de laatste jaren actief pijn inzet als middel om verandering te realiseren. Ik durf pijnpunten aan te snijden en ik begeleid mensen om de confrontatie aan te gaan. Met zichzelf of met elkaar. Op zoek gaan naar een punt dat men gemeen heeft en waar men elkaar kan vinden. Dat vergt lef, doet pijn, maar de beloning is ruimte om te groeien. Entameren is wat ik doe. Een oud werkwoord, wat precies de lading dekt. Daarom heb ik vijf jaar geleden mijn bedrijfsnaam veranderd naar ENTAMEER: doorbreekt patronen dwars door pijn en fijn.
Accountability buddy
De meest lastige kant van het ondernemerschap is voor mij het solisme. Je doet veel alleen, tenzij je dit anders organiseert. Ik heb wel samenwerkingen en partnerschap geprobeerd, maar dat kwam niet goed van de grond. Dus dat doe ik niet meer. Ik werk wel samen, maar steeds voor specifieke onderdelen en met heldere afspraken. Daarnaast, en dat kan ik iedereen aanraden, organiseer ik mijn support. Ik ben lid van een intervisieclub om inhoudelijke casussen te bespreken, ik ben lid van een vrouwenondernemersnetwerk waar we elkaar bijstaan bij tegenslag en succes vieren en ik heb een accountability buddy. Daarmee bespreek ik maandelijks de voortgang van mijn jaarplan en uiteraard ook de hare. Dit laatste kan ik iedereen aanbevelen. Zoek iemand die in dezelfde fase zit als jij en een parallelle ambitie heeft, maar in een ander werkveld. Zo creëer je een stok achter de deur. We doen dit nu pas anderhalf jaar en het heeft ons beiden tot betere resultaten genudged dan de jaren ervoor.
Ondernemen geeft vrijheid om te doen waar ik in geloof
Verscheidende keren heb ik een baan aangeboden gekregen en dan sta ik elke keer weer stil bij de vraag: waarom ben ik ondernemer? En wil ik dat ook blijven? En het antwoord is voor mij een volmondige JA. Ik houd van mijn vrijheid. De vrijheid mijn eigen agenda te beheren. De vrijheid om te doen waar ik in geloof. En op die manier echt impact te kunnen hebben. Door mijn pleidooi voor pijn en ook door de regie die ik heb in mijn opdrachten. Let wel op dat je die vrijheid makkelijk verliest als je je laat leiden door je klanten. Als je geregeerd wordt door je omzet target. Uiteraard gaat ondernemen over omzet draaien, maar daarin kan je ook keuzes maken. Ik heb afgelopen twee jaar veel tijd gestopt in mijn boek dat februari 2021 verschijnt: ‘De verfrissende smaak van zure appels‘. Je zou het een super duur visitekaartje kunnen noemen, want daar zitten heel veel onbetaalde uren in. Geen punt, want ik heb mijn leven financieel zo ingericht dat ik niet altijd declarabel hoef te zijn. En dat geeft mij de vrijheid die maakt dat ik nog steeds ondernemer ben en zal blijven.”
Dit blog verscheen eerder op getpincked.nl
